Szkolny Klub Mediacji

W naszym Szkolnym Klubie Mediatora  stosujemy metodę komunikacji NVC

NVC = Porozumienie bez Przemocy

Porozumienie bez Przemocy (PbP), znane jest również pod nazwą „język serca” lub „język żyrafy i szakala”. Celem metody jest pomóc nam lepiej rozumieć uczucia i potrzeby zarówno nasze, jak i innych. To pozwala nam na lepsze porozumiewanie się i budowanie bliższych relacji.           
            Marshall Rosenberg był doktorem psychologii i twórcą tej metody, choć zgodnie z jego prośbą nie powinniśmy nazywać NVC metodą, a bardziej podejściem do komunikacji i sposobem, w jaki wchodzimy z nim w reakcję. Sam Rosenberg według licznych relacji charakteryzował się niezwykłą charyzmą i poczuciem humoru. Jego zainteresowanie empatią wynikało z trudnych doświadczeń w szkole, gdzie był dyskryminowany ze względu na swoje nazwisko i pochodzenie.

            Jak sam wspominał – nie stworzył niczego nowego, a jedynie zebrał to, co już było i ułożył w jeden spójny i prosty do zastosowania model, którego następnie uczył innych. Na tej podstawie powstała cała metodologia, dzięki której mediacje i rozwiązywanie konfliktów stało się znacznie prostsze. Dla wielu osób na całym świecie NVC stało się filozofią życia, a empatyczny sposób komunikacji pomaga do dnia dzisiejszego budować lepsze relacje i komunikować się w sposób bardziej życzliwy i dbający o wzajemny szacunek. 

Podstawowe założenia NVC (Nonviolent Communication) czyli komunikacja bez przemocy

NVC opiera się na fundamentalnej zasadzie: u podstaw wszystkich ludzkich działań leżą potrzeby, które ludzie starają się zaspokoić, a zrozumienie i uznanie tych potrzeb może stworzyć wspólną podstawę do połączenia, współpracy, a bardziej globalnie – pokoju. Idąc dalej – ludzie działają nie przeciwko nam, ale po to, aby zaspokajać własne potrzeby. Bardzo często robią to w tragiczny sposób, który uniemożliwia porozumienie.

10 głównych założeń NVC

NVC dostarcza konkretnych i skutecznych narzędzi do implementacji w praktyce. Życie zgodnie z tymi założeniami sprawia, że komunikacja z otoczeniem oraz samo nawiązywanie więzi staje się łatwiejsze.

• Wszyscy ludzie mają te same potrzeby, chociaż mogą się różnić w strategiach ich zaspokajania. Konflikty często wynikają z różnic w strategiach i interpretacjach, a nie z różnic w samych potrzebach. 
• Wszystkie nasze działania są próbami zaspokojenia potrzeb, choć czasem wybieramy drogę przemocy lub innych nieefektywnych działań, kiedy nie widzimy lepszych strategii. 
• Uczucia informują nas o tym, czy nasze potrzeby są spełnione czy nie — są one bezpośrednio powiązane z doświadczeniem zaspokojenia lub braku zaspokojenia potrzeb w danej sytuacji. Gdy potrzeby są zaspokojone, stajemy się spokojni i szczęśliwi. W przeciwnym razie narasta lęk, frustracja, gniew, niepewność.
• Najprostszą drogą do pokoju jest rozwinięcie samoświadomości. Nasza zdolność do doświadczania pokoju nie zależy od spełnienia wszystkich naszych potrzeb. Samo zrozumienie i zaakceptowanie siebie może być wystarczające. 
• Mamy wewnętrzny wybór — możemy zaspokajać potrzebę autonomii, dokonując świadomych wyborów opartych na potrzebach, niezależnie od okoliczności. 
• Wszyscy ludzie mają zdolność do współczucia, choć nie zawsze umieją ją wykorzystać. Kiedy doświadczamy współczucia i szacunku wobec naszej autonomii, łatwiej jest nam okazywać współczucie dla siebie i dla innych. 
• Ludzie czerpią satysfakcję z pomagania, gdy są w stanie połączyć się ze swoimi i cudzymi potrzebami. 
• Wiele potrzeb jest zaspokajanych poprzez relacje z innymi, choć są i takie, które mogą być realizowane przez relacje z samym sobą lub przez aspekty duchowe życia. Gdy potrzeby innych pozostają niezaspokojone, nasze własne potrzeby również mogą pozostać niespełnione. 
• Świat oferuje bogate zasoby do zaspokajania potrzeb, szczególnie gdy ludzie potrafią docenić potrzeby wszystkich i dzielić się zasobami.
• Ludzie się zmieniają — zarówno potrzeby, jak i strategie ich zaspokajania, mogą ewoluować z czasem. Bez względu na okoliczności, zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo, mamy zdolność do rozwoju i przemiany.

4 kroki w komunikacji NVC

Krok 1: Fakty i obserwacje

Skup się na tym, co widzisz i słyszysz, bez oceniania lub interpretacji. W tym miejscu jest bardzo łatwo o ocenę, która przechodzi w osąd zamiast o obserwację. Zwracaj na to szczególną uwagę.

Krok 2: Nazwanie uczuć

Nazwij swoje uczucia i dowiedz się, o jakiej potrzebie zaspokojonej lub niezaspokojonej Cię informują. Uczucia to komunikat Twojego układu nerwowego. To reakcja z ciała, która Cię o czymś informuje. Im lepiej potrafisz je rozpoznawać i nazywać tym bardziej świadomie podejmujesz działania.

Krok 3: Wyrażanie potrzeb

Potrzeby mogą być zaspokojone lub niezaspokojone. Aby móc się nimi zaopiekować – określ potrzeby, które leżą u podstaw twoich uczuć.

Krok 4: Wyrażanie prośby 

Prośby bardzo łatwo pomylić z żądaniami głównie dlatego, że zakładamy, że kiedy dodamy słowo „proszę” to z automatu prosimy. Nic bardziej mylnego! Prośbę poznasz po tym, że na każde nie, które dostajesz – w dalszym ciągu odczuwasz spokój i brak napięcia.